1 de septiembre de 2017

ARQUITECTURA POPULAR DE VALLADOLID

“Arquitectura popular de la provincia de Valladolid” FRANCISCO PEDRO ROLDAN MORALES
Diputación provincial de Valladolid. Valladolid 1996

PORTADA LIBRO

Comienza con una declaración de intenciones del trabajo, explicando lo que entiende por arquitectura popular, definida en 11 puntos.
Empezando con el estudio del medio natural de Valladolid, que le sirve de base de interpretación de las distinta arquitecturas de la provincia y para poder entender y clasificar las áreas homogéneas.
Después va analizando las técnicas constructivas de cada uno de los elementos de las edificaciones. Utiliza una gran cantidad de para dibujos parciales y esquemas constructivos para explicarlas.
Separa en distintos capítulos el estudio concreto de la vivienda, las edificaciones complementarias y lo que el llama arquitectura del común (fuentes, pozos, plazas,...) Utiliza en cada caso dibujos de edificaciones concretas con distintos niveles de dibujo y formas de grafiar.
Completa el texto un capítulo dedicado a los conjuntos edificados (los pueblos) y su implicación paisajista, con un sencillo estudio tipológico.
Se hecha de menos un análisis tipológico de las viviendas en relación con las distintas zonas de la provincia, y falla la escala de representación en algunos cuadros tipológicos, que hace difícil su comprensión.
En cualquier caso es un buen análisis constructivo de las edificaciones populares de la provincia.

Comeza cunha declaración de intencións do traballo, explicando o que entende por arquitectura popular, definida en 11 puntos.
Empezando co estudio do medio natural de Valladolid, que lle serve de base de interpretación das distinta arquitecturas da provincia e para poder entender e clasificar as áreas homoxéneas.
Despois vai analizando as técnicas construtivas de cada un dos elementos das edificacións. Utiliza unha gran cantidade de para debuxos parciais e esquemas construtivos para explicalas.
Separa en distintos capítulos o estudio concreto da vivenda, as edificacións complementarias e o que él chama arquitectura do común (fontes, pozos, prazas, ...) Utiliza en cada caso debuxos de edificacións concretas con distintos niveis de debuxo e formas de grafiar.
Completa o texto un capítulo dedicado aos conxuntos edificados (os pobos) e a súa implicación paisaxista, cun sinxelo estudio tipolóxico.
Votase de menos unha análise tipolóxica das vivendas en relación coas distintas zonas da provincia, e falla a escala de representación nalgúns cadros tipolóxicos, que fai difícil a súa comprensión.
En calquera caso é unha boa análise construtiva das edificacións populares da provincia.



ARQUITECTURA RURAL VALENCIANA

“Arquitectura rural valenciana” MIGUEL DEL REY AYMAT
Museo Valenciá d'Etnologia. Colecció temes d'etnografÍa valenciana. Diputació de València. Valencia 2010

PORTADA LIBRO



Es un estudio bastante académico sobre la arquitectura rural de la comunidad valenciana, desde sus orígenes. Analiza la arquitectura rural, básicamente aislada que nos encontramos en el territorio agrícola, centrándose en la vivienda o pequeñas agrupaciones de viviendas.
Intenta descubrir la evolución de las edificaciones residenciales desde el siglo XV, en función de los usos concretos de las mismas, de las influencias culturales a que fueron sometidos estos territorios y su adaptación a las características de las explotaciones agrícolas a las que respondían.
Hace un estudio tipológico de las viviendas en función de su posición respecto a la vía, la dimensión y el numero de plantas, la manera de conectar los espacios interiores y la forma de cubrirlos. Desde los sencillas edificaciones de un único espacio como las conocidas barracas, hasta las grandes alquerías que incluían varias viviendas, todas aparecen en el análisis.
Acaba con la explicación de la casa porticada de la Marina, como una variante  local de la vivienda rural valenciana, en la que la explotación y el secado de la uva define unas construcciones características. como el tradicional Riurau, y la incorporación del porticado en la propia edificación residencial.
El texto está en Valenciano, pero aunque no se domine el idioma, con un poco de concentración se entiende bien.
  
É un estudio bastante académico sobre a arquitectura rural da comunidade valenciana, dende as súas orixes. Analiza a arquitectura rural, basicamente illada que nos atopamos no territorio agrícola, centrándose na vivenda ou pequenas agrupacións de vivendas.
Intenta descubrir a evolución das edificacións residenciais dende o século XV, en función dos usos concretos destas, das influencias culturais a que foron sometidos estes territorios e a súa adaptación ás características das explotacións agrícolas ás que respondían.
Fai un estudio tipolóxico das vivendas en función da súa posición respecto á vía, a dimensión e o numero de plantas, o xeito de conectar os espazos interiores e a forma de cubrilos. Dende as sinxelas edificacións dun único espazo como as coñecidas barracas, ata as grandes alquerías que incluían varias vivendas, todas aparecen na análise.
Acaba coa explicación da casa porticada da Marina o unha variante local da vivenda rural valenciana, na que a explotación e o secado da uva define unhas construcións características, como o tradicional Riurau, e a incorporación do porticado na propia edificación residencial.

O texto está en Valenciano, pero aínda que non se domine o idioma, cun pouco de concentración enténdese ben.

HORREOS LEONESES

“Hórreos leoneses” ELOY ALGORRI GARCÍA y ENRIQUE LUELMO VARELA
Fundación MONTELEÓN. 2011
   
PORTADA LIBRO
Es un estudio de los hórreos de la provincia de León, desde el punto de vista constructivo y tipológico. Analiza las distintas tipologías constructivas y geográficas con las influencias de las regiones limítrofes. Va describiendo cada una de las partes de los hórreos y sus distintas formas y materiales, con una exhaustiva explicación de su origen, su función, sus patologías constructivas, llegando a describir la manera de repararlos y de mantenerlos.
En su análisis destaca la hipótesis de la creación del modelo mayoritario, como los vecinos asturianos, desligándolo de la arquitectura popular anónima, como sedimentación  de conocimiento y experiencia, y lo supone ex_novo, fruto de las manos de oficiales carpinteros expertos, que lo conciben como un conjunto de piezas especializadas y repetible.
Es un texto de divulgación, pero tratado con profundidad y algunas explicaciones de aspectos constuctivos y de funcionamiento pueden hacerse de difícil comprensión para personas ajenas al mundo de la construcción, sin llegar a impedir seguir el discurso general y comprender las razones fundamentales

É un estudio dos hórreos da provincia de León, dende o punto de vista construtivo e tipolóxico. Analiza as distintas tipoloxías construtivas e xeográficas coas influencias das rexións limítrofes. Vai describindo cada unha das partes dos hórreos e as súas distintas formas e materiais, cunha exhaustiva explicación da súa orixe, a súa función, as súas patoloxías construtivas, chegando a describir o xeito de reparalos e de mantelos.
Na súa análise destaca a hipótese da creación do modelo maioritario, como os veciños asturianos, desligándoo da arquitectura popular anónima, como sedimentación de coñecemento e experiencia, e supono ex_novo, froito das mans de oficiais carpinteiros expertos, que o conciben como un conxunto de pezas especializadas e repetible.

É un texto de divulgación, pero tratado con profundidade e algunhas explicacións de aspectos constuctivos e de funcionamento poden facerse de difícil comprensión para persoas alleas ao mundo da construción, sen chegar a impedir seguir o discurso xeral e comprender as razóns fundamentais

SUPRA TERRAM GRANARIA

“Supra Terram Granaria. Horreos, cabazos y otros graneros en el limite de Asturias y Galicia” JAVIER FERNÁNDEZ-CATUXO GARCÍA
Red de Museos etnográficos de Asturias. Xixón 2011

PORTADA LIBRO

  
El presente libro recoge un estudio pormenorizado de los hórreos de un pequeño territorio a caballo entre Asturias y Galicia. El autor analiza los distintos usos de estas edificaciones, clasificando estos en graneros de secado, de almacenamiento y de usos mixto. Pone como principal criterio de estudio su función, no su morfología o sus materiales.
De la distinta funcionalidad de los graneros, se pueden diferenciar las formas y tamaño. Todo lo que tiene que ver con estros graneros, queda vinculado así a su uso: la dimensión, sus relaciones de forma y proporción, su posición respecto a la vivienda, y su localización frente a los vientos y la orografía del terreno.
Se acompaña estos análisis funcionales, con informaciones sobre su evolución, ligada a la evolución de la agricultura.
En algunos aspectos, el texto es excesivamente meticuloso, lo que refleja un esfuerzo sistemático y metódico para gestionar y organizar una ingente información sobre todos y cada uno de los graneros de la zona de estudio, que han sido localizados y diseccionados. Profundiza en aspectos poco trillados en otras publicaciones, intentando cubrir lagunas de estos, y deja otros aspectos más formalistas sin exprimir.
Lo único que echo de menos es que no amplíe más el ámbito de análisis, pero creo que sería una tarea inabordable con esta profundidad.

O presente libro recolle un estudio pormenorizado dos hórreos dun pequeno territorio a cabalo entre Asturias e Galicia. O autor analiza os distintos usos destas edificacións, clasificando estes en celeiros de secado, de almacenamento e de usos mixto. Pon como principal criterio de estudio a súa función, non a súa morfoloxía ou os seus materiais.
Da distinta funcionalidade dos celeiros, pódense diferenciar as formas e tamaño. Todo o que ten que ver con estros celeiros, queda vinculado así ao seu uso: a dimensión, as súas relacións de forma e proporción, a súa posición respecto á vivenda, e a súa localización fronte aos ventos e a orografía do terreo.
Acompáñase estas análises funcionais, con informacións sobre a súa evolución, ligada á evolución da agricultura.
Nalgúns aspectos, o texto é excesivamente meticuloso, o que reflicte un esforzo sistemático e metódico para xestionar e organizar unha inxente información sobre todos e cada un dos celeiros da zona de estudio, que foron localizados e diseccionados. Afonda en aspectos pouco trillados noutras publicacións, intentando cubrir lagoas destes, e deixa outros aspectos máis formalistas sen espremer.

O único que boto de menos é que non amplíe máis o ámbito de análise, pero creo que sería unha tarefa inabordable con esta profundidade.

ARQUITECTURA POPULAR DE SERRABLO

“Arquitectura popular de Serrablo” JOSÉ GARCES ROMERO, JULIO GAVÍN MOYA, ENRIQUE SATÚE OLIVAN
Asociación Amigos de Serrablo. 2000


PORTADA DEL LIBRO

Breve pero completo estudio de la arquitectura rural tradicional de Serrablo, comarca pirenaica de Huesca.
Contiene un repaso de los elementos que configuran las construcciones rurales, tanto la vivienda como las construcciones auxiliares. Con texto conciso y riguroso, algunos planos y muchos dibujos y fotos, describe la casa serrablesa: su evolución, las estancias que contiene, los materiales con que están hechas…
Completa el texto con una descripción de todos los pueblos de la comarca, y un conjunto de rutas con los lugares y pueblos de mayor interés y fácil acceso.
Para no perderse con los términos locales, también incluye un pequeño glosario.
Es un intenso homenaje a los habitantes de la zona y a su dura forma de vida, a punto de desaparecer cuando se escribió el texto, y hoy ya completamente. Y un especial homenaje a los artesanos que con sus escasos medios, pero un gran conocimiento práctico, construyeron unos espacio útiles, adaptados a las condiciones del lugar y a las necesidades de trabajo de los habitantes, y a la vez bellos.

Breve pero completo estudio da arquitectura rural tradicional de Serrablo, bisbarra pirenaica de Huesca.
Contén un repaso dos elementos que configuran as construcións rurais, tanto a vivenda como as construcións auxiliares. Con texto conciso e rigoroso, algúns planos e moitos debuxos e fotos, describe a casa serrablesa: a súa evolución, as estanzas que contén, os materiais con que están feitas...
Completa o texto cunha descrición de todos os pobos da bisbarra, e un conxunto de rutas cos lugares e pobos de maior interese e doado acceso.
Para non se perder cos termos locais, tamén inclúe un pequeno glosario.

É unha intensa homenaxe aos habitantes da zona e á súa dura forma de vida, a punto de desaparecer cando se escribiu o texto, e hoxe xa completamente. E unha especial homenaxe aos artesáns que con os seus escasos medios, pero un grande coñecemento práctico, construíron uns espazo útiles, adaptados ás condicións do lugar e ás necesidades de traballo dos habitantes, e á vez belos.