1 de agosto de 2015

URBANISMO BIOCLIMÁTICO

“Urbanismo bioclimático” ESTHER HIGUERASEditorial Gustavo Gili. 2006


El titulo del libro me parece algo confuso. Lo que encontramos en su interior se corresponde con lo que yo pensaba que debía ser el urbanismo y la planificación urbana, y no algo nuevo o específico. Pero seguramente la autora tenga razón y haya que diferenciar una planificación urbana con criterios bioclimáticos, del urbanismo que normalmente se acostumbra a hacer.
Esther Higueras, profesora de urbanismo de la Escuela de Arquitectura de Madrid, en este trabajo intenta dar una visión general de lo que implica incorporar criterios bioclimáticos a los instrumentos de planificación urbana.
Comienza con un capítulo dedicado a la evolución de la ciudad desde la antigüedad, con algunas concepciones más orgánicas, otras ordenadas geométricamente, la ciudad jardín, las ciudades propuestas por el movimiento moderno, hasta llegar a la situación actual. Evalúa la respuesta de las distintas propuestas, apoyándose en los criterios de Olgyay. Llega a la aplicación del concepto de huella ecológica a la situación urbana actual.
En otro capítulo nos introduce en una metodología para llegar la elaboración de un urbanismo bioclimático, comenzando con el análisis del medio físico, y el clima. Muestra herramientas útiles para conocer y analizar el medio par aprovecharlo lo mejor posible.
Otro capítulo está dedicado a los distintos instrumentos de planificación territorial y urbanística y como introducir en ellos criterios bioclimáticos, ya desde la participación ciudadana.
Finalmente, en el ultimo capítulo se desgranan estrategias y criterios aplicables a los distintos climas, pensados para el sistema viario, las zonas verdes y los espacios verdes, contando algunas experiencias reales, y centrandose finalmente en las ordenanzas ambientales como instrumento de diseño bioclimático ejemplarizadas en las realizadas en Tres Cantos, donde participo la autora.
Es interesante la bibliografía del final de l texto, que recoge un puñado de referencias con un breve comentario sobre su contenido, repercusión y trascendencia.
También es digno de leerse el prologo escrito por José Fariña Tojo, con conceptos muy claros y algunos datos para hacer pensar.

O titulo do libro paréceme algo confuso. O que atopamos no seu interior correspóndese co que eu pensaba que debía ser o urbanismo e a planificación urbana, e non algo novo ou específico. Pero seguramente a autora teña razón e haxa que diferenciar unha planificación urbana con criterios bioclimáticos, do urbanismo que normalmente se afai facer.
Esther Higueras, profesora de urbanismo da Escola de Arquitectura de Madrid, neste traballo intenta dar unha visión xeral do que implica incorporar criterios bioclimáticos aos instrumentos de planificación urbana.
Comeza cun capítulo dedicado á evolución da cidade dende a antigüidade, con algunhas concepcións máis orgánicas, outras ordenadas xeometricamente, a cidade xardín, as cidades propostas polo movemento moderno, ata chegar á situación actual. Avalía a resposta das distintas propostas, apoiándose nos criterios de Olgyay. Chega á aplicación do concepto de pegada ecolóxica á situación urbana actual.
Noutro capítulo introdúcenos nunha metodoloxía para chegar a elaboración dun urbanismo bioclimático, comezando coa análise do medio físico, e o clima. Mostra ferramentas útiles para coñecer e analizar o medio par aproveitalo o mellor posible.
Outro capítulo está dedicado aos distintos instrumentos de planificación territorial e urbanística e como introducir neles criterios bioclimáticos, xa dende a participación cidadá.
Finalmente, no ultimo capítulo debúllanse estratexias e criterios aplicables aos distintos climas, pensados para o sistema viario, as zonas verdes e os espazos verdes, contando algunhas experiencias reais, e centrando finalmente nas ordenanzas ambientais como instrumento de deseño bioclimático exemplificadas nas realizadas en Tres Cantos, onde participo a autora.
Es interesante a bibliografía do final do texto, que recolle un puñado de referencias cun breve comentario sobre o seu contido, repercusión e transcendencia.
Tamén é digno de lerse o prologo escrito por José Fariña Tojo, con conceptos moi claros e algúns datos para facer pensar.



No hay comentarios:

Publicar un comentario